we are fated to pretend

och jag känner mig patetisk och löjlig som blir lycklig varje gång. och jag drömmer mig bort härifrån genom glansiga ögon och cigarett rök.

mer nu, än någonsin, önskar jag att man skulle kunna telepatera sig.

Kommentarer

Kommentera inlägget här:

Namn:
Kom ihåg mig?

E-postadress:

URL:

Kommentar:

Trackback